کتاب تپه های ایران و تاریخ حفاری در آنها و نام گروههای حفاری آنها
آذر سال 1347، بساز و بفروش ها و بلدوزرها با چنگال های مكانیكی خود به تخریب آثار فرهنگی مشغول بودند. آثار فراوانی به صورت تپه در آمده بود كه عده ای از ساكنین محلی به جمع آوری آن ها مشغول شدند و مقداری از آن ها هم همراه كامیو‌ن های خاك به خارج شهر منتقل شد. طولی نكشید كه سر و صدای تخریب آثار فرهنگی در همه شهر پیچید، سرانجام كارشناسان وقت مركز آثار باستانی به محوطه قیطریه اعزام شدند و در نیم نگاه اول به عمق ماجرا پی بردند و محوطه ای باستانی كه وسعتش مشخص نبود در برابرشان آشكار شد. با مشاهده چنین وضعیتی اداره باستان شناسی، از شهرداری درخواست كرد كه جواز ساخت و ساز در این منطقه را دیگر صادر نكند و جوازهای صادر شده را هم به حالت تعلیق در آورد.
گروه حفاری مشخص شد و سرپرستی آن را سیف الله كامبخش فرد(باستان شناس) به عهده داشت. كشیدن سیم خاردار در حدود 2 هكتار از باغ صارم الدوله (جنوب پارك قیطریه ) آغاز شد. با شروع حفاری در محدوده مورد نظر به گورستانی متعلق به 1200 سال پیش از میلاد دست یافتند،هم چنین با زدن گمانه هایی در محوطه باغ مشخص شد كه عرصه این گورستان ها تا نیمه های باغ هم پیش رفته است كه به علت رطوبت و وجود ریشه درختان به گورها صدمه هایی وارد شده بود و حفاری در آن ها صورت نگرفت.
هنگام حفاری معلوم شد که در نقاطی از تپه و اطراف آن، زمین در یک متری به صخره سنگی ختم می شود. گورستان قیطریه نشانه ای از اسکان اقوامی در اواخر هزاره دوم و اوایل هزاره اول پیش از میلاد در این ناحیه بود. در قیطریه مردگان را با لباس و پوشش های رایج زمانه دفن می کردند و این معنا را از تکه های تکمه های لباس ، سنجاق های سربند مردان و زنان ، زینت آلات ، گردن بندها ، بازوبندها، خلخال، النگو، انگشتری و … که همراه اجساد یافت می شود، می توان تشخیص داد. در خاک سپاری مردگان باستانی قیطریه جهت و سمت خاصی رعایت نشده و فقط اموات به صورت خم شده و جنینی استقرار یافته اند. البته این جزیی از آداب و رسوم زمانه بود، ولی چنان که به تجربه دریافت شده ، سمت و جهت تدفین و کیفیت استقرار چند گونه بوده است: پنجاه درصد اجساد عموماً در پهلوی چپ و به حالت جنینی قرار گرفته اند و صورت آن ها رو به طلوع آفتاب قرار داشت. شاید این چنین استقراری از اینجا ناشی شده که متوفای نیمه شب را، اقوام و بستگانش در صبح گاه و با سرزدن آفتاب به خاک سپرده اند. از پنجاه درصد بقیه سی درصد به پهلوی راست و صورت آن ها به طرف غروب آفتاب و ده درصد به صورت چمباتمه و ده درصد باقی مانده در حالی که به پهلو خفته اند، به آفتاب نیم روز می نگرند.
با وجودی كه نزدیك به 3200 سال از استقرار ساكنان قیطریه گذشته اما از روی آثار و بقایای به جای مانده از آن ها می توان درباره آن ها قضاوت كرد،1200سال پیش از میلاد جمعیت زیادی در حوزه تهران زندگی می كرده اند. قوم قابل بحث 300 سال در این منطقه زندگی كرده اند . اما بر اساس تحقیقاتی كه گروهی از باستان شناسان ژاپنی در كوه پایه های گیلان و منطقه املش و در ارتفاعات بالای 1500 متر انجام دادند،احتمال می رود این قوم با ورود دیگر اقوام به این منطقه به گیلان رانده شده باشند . چرا كه بررسی نژاد شناسی صورت گرفته بر روی جمجمه های مكشوفه از گورهای «املش»با جمجمه كشف شده از قیطریه و وسایل آن ها مشابهت دارند.
نوع : pdf
نوع نگارش : فارسی
تعداد صفحات :4
تعداد جلد : 1
دیدگاه ها