کتاب سیاره زهره
سیاره دوقلوی زمین
زهره دومین سیاره خاکی از طرف خورشید و نزدیکترین سیاره به زمین است. زهره ‘الهه عشق’ نامیده میشود و شباهت زیادی در اندازه و جرم به زمین دارد. زهره و زمین دوقلو هستند، زیرا جرم و اندازه تقریبا یکسانی دارند. با وجود این در سایر جهات به مقدار زیادی متفاوت هستند.
جو زهره
جو زمین و زهره بسیار متفاوت است. اکسیژن و نیتروژن گازهای اصلی جو زمین هستند، ولی در جو زهره ، گاز مسموم کننده دیاکسید کربن وجود دارد. در بالای جو زهره ، حتی ابرهایی از اسید سولفوریک نیز یافت میشود. یکی از ویژگیهای مهم جو زهره آن است که مانند شیشه گلخانه عمل میکند. شیشههای گلخانه ، پرتوهای پرانرژی خورشید را به درون گلخانه راه میدهند و در نتیجه خاک گرمای کافی بهدست میآورد. اما این شیشهها از خروج انرژی که بوسیله خاک و گیاهان تولید میشود، جلوگیری میکنند. از اینرو ، انرژی در گلخانه حفظ میشود و دمای آنجا بالا میرود (اثر گلخانهای).
در زهره نیز گاز چگال دیاکسید کربن تقریبا همین رفتار را دارد. حفظ شدن گرما در آن ، دمای زهره را به ۵۰۰ درجه سانتیگراد میرساند، که از دمای سطحی عطارد (نزدیکترین سیاره به خورشید) نیز بیشتر است. در جو زهره ، به قدری دیاکسید کربن وجود دارد که فشار ناشی از آن ، حدود یکصد برابر فشار جو زمین است. این فشار برابر است با فشاری که در عمق یک کیلومتری اقیانوسهای زمین وارد میشود.
حرکت ظاهری
تقریبا چرخش دایرهای (e=0.0068) مدار زهره نسبت به دایرة البروج ۳٫۳۹ درجه شیب دارد و دارای نیم قطر اطول ۰٫۷۲۳۳ Au و دوره تناوب مداری نجومی ۲۲۴٫۷۰ شبانه روز میباشد. در هر مدار زهره ، عطارد و زمین سیارههای فوقالعاده درخشانی هستند. مطالعات انتقال دوپلری راداری نشان میدهند که سیارهای با یک دوره تناوب نجومی ۲۴۳٫۰۱ شبانهروز با حرکت برگشتی میچرخد و شیب صفحه مدار نسبت به استوایش فقط ۳ درجه است. چرخش این سیاره به دور محور خود ، معکوس است و یک دور آن ۲۴۳ روز زمینی طول میکشد. در حالی که در ۲۲۵ روز ، یک بار خورشید را دور میزند. روز خورشیدی در زهره برابر ۱۱۸ روز زمین است، یعنی هر سال آن دو شبانهروز طول میکشد.
سیاره ای هم اندازه زمین
داشتن اندازه و ساختار آن مشابه زمین موجب شده تا از ناهید به عنوان خواهر دوقلوی زمین یاد کنند. بنابراین جای شگفتی ندارد که سازمان های فضایی دنیا مانند ناسا، سازمان فضایی روسیه (در ادامه برنامه فضایی شوروی سابق)، آژانس فضایی اروپا و دیگر کشورها، فضاپیماهای متعددی را برای بررسی ناهید فرستاده اند؛ از سال ۱۹۶۰ تاکنون بیش از ۴۰ مأموریت به قصد مطالعه این سیاره عازم فضا شده اند.
بررسی های مداری ناهید
اوایل دهه ۱۹۹۰، ماهواره «ماژلان» که متعلق به ناسا بود، از علائم راداری برای نقشه برداری از ۹۸ درصد سیاره ناهید استفاده کرد. سطح ناهید را به دلیل پوشش ضخیم ابرهایش نمی توانیم به ـ طور مستقیم ببینیم. در واقع آنچه از ناهید دیده می شود بیرونی ترین لایه های جو آن است که از دید ناظران زمینی به رنگ سفید یا زرد روشن است. جو ناهید برخلاف مشتری و زحل کمربند یا طوفان چشمگیری که توجه ناظران زمینی را جلب کند ندارد. سطح ناهید تا قبل از ایجاد و توسعه ابزارهای راداری ناشناخته باقی مانده بود.
بعدها مشخص شد سطح آن برخلاف مریخ و ماه و عطارد که پر از دهانه ها و عوارض برخوردی اند، تقریبا صاف و هموار است. در آغاز پیدایش منظومه شمسی که بمباران شدیدی از ذرات و توده های سنگی سرگردان سیارات را هدف قرار داده بود، جو متراکم ناهید نقش سپر محافظتی مقاومی را بازی می کرد. هاکان اِسوِدهِم (HakanScedhem) دانشمند پروژه ونوس اکسپرس (Venus Express) درباره روند کاوش سیاره ناهید می گوید: «ناهید پس از سال های دهه ۹۰ میلادی و تا حوالی سال ۲۰۰۵ به دست فراموشی سپرده شد تا این که در این سال سازمان فضایی اروپا فضاپیمای ونوس اکسپرس را برای مطالعه و بررسی جو این سیاره پرتاب کرد.»
سطح عجیب ناهید
سطح ناهید به کلی با سطح سیارات دیگر منظومه شمسی متفاوت است. تصاویر راداری ماهواره ماژلان نشان داد ناهید با قله ها، دهانه های آتشفشانی خاموش، هزاران آتشفشان فعال که برخی از آنها از آتشفشان های زمین نیز بلندترند، مجراها و کانال های گدازه ای طولانی (گاه تا ۵۰۰۰ کیلومتر)، ساختارهای حلقه ای شکل که با نام تاج شناخته می شوند و ساختارهایی با شکل های عجیب (که tesserae نام دارند) پوشیده شده است.
نوع : pdf
نوع نگارش : فارسی
تعداد صفحات : ۳۵
تعداد جلد : ۱
دیدگاه ها